Heldere blik

Heb onlangs bij toeval de verhalenbundel ‘Luchtbellen’ gelezen van Claire Castillon. Haar schrijfstijl is voor mij persoonlijk iets te compromisloos maar dat is een kwestie van smaak. Wat ze heel duidelijk maakt is dat iedereen zo in zijn eigen luchtbel leeft. We hebben allemaal zo onze eigen gedachten over onszelf en van daaruit kijken we naar het leven. Ik denk dat het fijn is als deze luchtbel zo nu en dan eens wordt doorgeprikt of uit elkaar spat. Gewoon om weer met een heldere blik verder te kunnen gaan.

Zeker op het werk, waar het er allemaal net iets minder persoonlijk aan toe gaat, kan het gebeuren dat je met een enorme luchtbel aan het rondlopen bent omdat je na een tijdje alles wel hebt gezien en meegemaakt. Het nadeel daarvan is dat anderen, door deze enorme luchtbel, jou niet meer goed kunnen zien. Ze zien alleen maar jouw meningen en houding. Schud daarom af en toe eens goed jouw manen zodat jouw luchtbel uit elkaar kan spatten. Kun je meteen weer met een heldere blik alle vernieuwingen bekijken die zich in de afgelopen tijd wel degelijk hebben voorgedaan. Valt er toch nog iets nieuws te beleven..